Žalmy

Biblia - Sväté písmo

(POL - Poľský - Gdańska)

Ž 139, 1-24

1 Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. Panie! doświadczyłeś i doznałeś mię. 2 Tedy znasz siedzenie moje, i powstanie moje, wyrozumiewasz myśli moje z daleka. 3 Tyś chodzenie moje i leżenie moje ogarnął, świadomeś wszystkich dróg moich. 4 Nim przyjdzie słowo na język mój, oto Panie! ty to wszystko wiesz. 5 Z tyłu i z przodku otoczyłeś mię, a położyłeś na mię rękę twoję. 6 Dziwniejsza umiejętność twoja nad dowcip mój; wysoka jest, nie mogę jej pojąć. 7 Dokąd ujdę przed duchem twoim? a dokąd przed obliczem twojem uciekę? 8 Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie, i tameś przytomny. 9 Wziąłlibym skrzydła rannej zorzy, abym mieszkał na końcu morza, 10 I tamby mię ręka twoja prowadziła, a dosięgłaby mię prawica twoja. 11 Albo rzekłlibym: Wżdyć ciemności zakryją mię; aleć i noc jest światłem około mnie, 12 Gdyż i ciemności nic nie zakryją przed tobą; owszem tobie noc jako dzień świeci; ciemnościć są jako światłość. 13 Ty zaiste w nocy masz nerki moje; okryłeś mię w żywocie matki mojej. 14 Wysławiam cię dlatego, że się zdumiewam strasznym i dziwnym sprawom twoim, a dusza moja zna je wybornie. 15 Nie zataiła się żadna kość moja przed tobą, chociażem był uczyniony w skrytości, i misternie złożony w niskościach ziemi. 16 Niedoskonały płód ciała mego widziały oczy twoje; w księgi twoje wszystkie członki moje wpisane są, i dni, w których kształtowane były, gdy jeszcze żadnego z nich nie było. 17 Przetoż o jako drogie są u mnie myśli twoje, Boże! a jako ich jest wielka liczba. 18 Jeźlibym je chciał zliczyć, nad piasek rozmnożyły się; ocucęli się, jeszczem ci ja z tobą. 19 Zabiłlibyś, o Boże! niezbożnika, tedyćby mężowie krwawi odstąpili odemnie; 20 Którzy mówią przeciwko tobie obrzydłości, którzy próżno wynoszą nieprzyjaciół twoich. 21 Izali tych, którzy cię w nienawiści mają, o Panie! niemam w nienawiści? a ci, którzy przeciwko tobie powstawają, izaż mi nie omierzli? 22 Główną nienawiścią nienawidzę ich, a mam ich za nieprzyjaciół. 23 Wyszpieguj mię, Boże! a poznaj serce moje; doświadcz mię, a poznaj myśli moje, 24 I obacz, jeźli droga odporności jest we mnie, a prowadź mię drogą wieczną.

Verš 8

Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie, i tameś przytomny.

Jób 26:6 - Odkryte są przepaści przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie.

Am 9:2 - Choćby się zakopali w ziemię, i stamtądby ich ręka moja wzięła; choćby wstąpili aż do nieba, i stamtądby ich stargnął.

Heb 4:13 - A nie masz żadnego stworzenia, które by nie było jawne przed obliczem jego; owszem wszystkie rzeczy obnażone są i odkryte oczom tego, o którym mówimy.

Verš 23

Wyszpieguj mię, Boże! a poznaj serce moje; doświadcz mię, a poznaj myśli moje,

Jób 31:6 - Niech mię zważy na wadze sprawiedliwej, a niech Bóg pozna szczerość moję.

Ž 26:2 - Spróbuj mię, Panie! i doświadcz mię: wypław ogniem nerki moje i serce moje.

Verš 15

Nie zataiła się żadna kość moja przed tobą, chociażem był uczyniony w skrytości, i misternie złożony w niskościach ziemi.

Jób 10:8 - Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.

Jób 10:10 - Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?

Kaz 11:5 - Jako ty nie wiesz, która jest droga wiatru, i jako się zrastają kości w żywocie brzemiennej: tak nie wiesz sprawy Bożej, który wszystko czyni.

Z 139,2 - Pán vie o všetkom, čo žalmista robí.

Z 139,4 - Pán pozná myšlienky človeka (2b), preto je len zrejmé, že pozná aj ľudské slová, ktoré sú vyjadrením myšlienky. Pán ich pozná prv, než zaznejú z ľudských úst.

Z 139,9 - Keby žalmista rýchlosťou svetla zutekal na východ -"zornička" - alebo keby sa vychytil a býval na západe - "na najvzdialenejšom mori" - pred Božou prítomnosťou neutečie.

Z 139,12 - Tieto slová sú asi exegetická glosa, ktorá sa dostala z marga do textu.

Z 139,13-14 - Pán utvoril útroby človeka - dosl. obličky (Ž 26,2). "Obličky" sa považovali za sídlo myšlienok a citov (Ž 7,10; Prís 23,16 atď.). Pán "utkal" žalmistu - a každého človeka - ako nejaký tkáč z nervov, žíl, kostí, mäsa a kože v lone jeho matky. Vznik a vývoj ľudského plodu v materskom živote Semiti považovali za najväčší div a tajomstvo (Kaz 11,5). A Pánovi nie je ani to neznáme, ba naopak, on je pôvodcom tohto tajomstva. To, čo je neprístupné ľudskému oku, Pán vidí, vie o tom, lebo to sám pôsobí.

Z 139,18 - Stále mu ostáva celý Pán na rozjímanie a na rozprávanie - "ešte stále som pri tebe".